Wat betekent het voor een mens om ouder te worden? In de eenakter Ben ik nou alweer jarig verdicht het onherroepelijke voortschrijden der jaren zich tot een telkens terugkerende verjaardag. Het feest verloopt jaar na jaar haast exact hetzelfde, alleen het tempo vertraagt naarmate de voorstelling vordert. Zo wordt de vertraging hét kenmerk van ouder worden. Het leven tussen de verjaardagen door dient zich aan in de vorm van een aantal performances, gebaseerd op poëzie, muziek, krantenartikelen en foto’s. Het slot van de voorstelling verloopt tergend langzaam. Het feest dooft uit. De ballonnen blijven hangen, als oude mensen die niet weten waar ze nog naartoe kunnen.
“Oud ben je vanaf het moment dat je gaat terugkijken.”
Niets verandert wezenlijk. Het volmaakte geluk waarop je hoopte als je maar eenmaal groot was, als je maar eenmaal weg was van huis, als je maar eenmaal succesvol zou zijn. (…) Vergeet het. Je blijft uit dezelfde ogen naar buiten kijken als waarmee je destijds op zondagmiddag door een beregend raam keek.
[Ger Thijs, de Volkskrant, 29 maart 2006]
waar en wanneer
7 juni 2006, Eenakterfestival, Het Witte Theater, IJmuiden
13 oktober 2006, Eenakterfestival, Voormalige Rechtbank, Haarlem
wie
regie Lorentine van Tijn
spel Eva Gouda, Bouke Krom, Karlijn van der Hoeven, Johannes van Riessen, Milan Zeeuw
licht en geluid Lesha van Koperen